Hayatın zorluklarına karşı durabilme gücü:"Hamdım, piştim, yandım" ...
“Üç sözden fazla değil, tüm ömrüm şu üç söz; hamdım, piştim, yandım.”
Mevlana Celaleddin Rumi
Herhangi bir konuda ortaya koyduğumuz ilk mücadele anımızı hatırlayalım. Hani tam olarak öyle bir an ki “yenilmez” hissettiğimiz. Hani öyle bir an ki henüz o öğrenilmiş çaresizlikler, “Nasıl yapacaksın ki bu kadar şeyi?” “Hadi canım oradan, bugüne kadar bu yapılacak olsaydı zaten yapılırdı, sana mı kaldı?” gibi nasıl olamayacağımıza, nasıl yapamayacağımıza, nasıl başaramayacağımıza ait binbir çeşit yorum henüz bize ulaşmamışken…
Evet, ortaya koyduğumuz canım mücadele anı… O hislerimizle mücadele yolculuğuna çıktığımız, sonucu kalbimizde hissettiğimiz, tüm ihtimalleri, tüm güzellikleri, ve tüm hayalleri kalbimizde barındırdığımız mücadele anımız. Gerçekten inanç ile yıkanmış olduğumuz, hani önümüzde dağlar dursa bizi durduramayacağını bildiğimiz o mücadelemiz… Hani biz daha çaresizliği, beceriksizliği, “Ben bunu zaten başaramazdım”ı veya “Nasıl olsa çabalamaya gerek yok”ları henüz hayatın bize yaşatmamış olduğu o mücadele anları…
Şimdi sizinle birlikte düşünelim istiyorum o an bugünden çok mu uzaktır? Ne değişir de biz bir anda o mücadele halimizden, o mücadele inancımızdan, o mücadele varlığımızdan, o içimizdeki derin mücadele “potansiyelimizden” vazgeçeriz? Aklımıza ve kalbimize ilk ande gelen ilhamları bir yana koyar ve yolumuza neden “başkalarının” dedikleriyle, başkalarının tecrübeleriyle, başkalarının hayatlarında almadıkları ve alamayacakları riskler ile devam ederiz?
Ben bu yazımda sizlerle birlikte o muhteşem mücadele potansiyelimize bakalım istiyorum. Gerçekten kalbimizde yanan ateşlerin bizi götürdüğü sonları bir daha düşünelim. Gerçekten istediğimizde, gerçekten inandığımızda, gerçekten tüm potansiyelimizi kabul ettiğimizde sizce önümüzde durabilecek bir engel var mıdır? Kesinlikle bir engel yoktur. Sadece etrafımıza bakıp; deli akıntılara karşı kilometrelerce yüzen somon balıklarını…Binlerce mil uzaklıktan yemeden içmeden uçan göçmen kuşları..Hayatın içinde sizinle yaşam mücadelesi veren bütün canlıları deri derin düşünmek bu sorunun cevabı olur!.....
Zamanı geldiğinde yeniden çoğalmak üzere. Herhangi bir insanın güç uygulayarak yapabileceklerinin çok ötesinde bir efor harcayarak. Küçücük bedenlerine rağmen. Aklımızın, hayalimizin almayacağı ve hatta birçoğumuzun ise sonucu görmeden “inanmam” diyebileceği bir mucizeyi yaşarlar. Evet, hayatları pahasına o deli suların karşısında dururlar? Okyanusların, dağların üzerinden yaz kış demeden uçan kuşlar rüzgar ve fırtınalara rağmen hayatta kalmaya karşı nasıl mücadele ederler?
Nedir onları suyun aksine gitmeye ikna eden? Nedir akıntıya kapılıp fersah fersah ve “kolaylıkla” yüzebilmek varken, onları bu yola sürükleyen?Nedire onları rüzgara karşı uçmaya ikna eden? Nedir yağmur ve kar altında onları uçamaya yönlendiren?
Çok uzakta aramaya gerek yoktur!... Sadece bilirler; içlerinden ilahi bir ses, ilahi hikmet onları akıntı ile “aynı” yöne değil de, akıntının tam tersi yönüne doğru göndermektedir. Kuşlar gidecekleri yerin mesafesini,konaklayacakları yeni yaşam alanlarını yine ilahi güç inancı sayesinde verdikleri mücadele ile yerine getiriler.
İşte bizler de böyleyiz. İçimizdeki o muhteşem potansiyeli, dış seslerle, yani başkasının “yapabilirleri”, “olabilirleri”, “başarabilirleri” ile kaybedebiliyoruz veya duyamaz hale geliyoruz. Peki sizce bu muhteşem potansiyel bu şekilde bastırılmayı hak ediyor mu? Bize verilmiş bu gizli güç neden içimizden kopup geçmek isterken bu şekilde sindirilerek söndürülüyor?
Bugün bu yazımda bana eşlik ediyorsanız biraz olsun kendinize inancınız ve aşkınız var ise, kalbinizin ışıklarını yakın! Korkmadan düşmekten, kaybetmekten, yeniden başlamaktan çekinmeden, kendinize, o muhteşem ve eşsiz varlığınıza bakın…Kayıtsız ve şartsız imanınız sayesinde herşeyi baaşaracka potansiyele sahip olan sizsiniz..
Ve siz Hazreti İnsansınız!....
Kendinizin kıymetini bilmeniz dileğiyle..